duygusal olmak

zayıflıktır

duygusal olmak kötü değil de duygusallığı saklamaya çalışıp saklayamamak kötü. gözyaşlarıma hakim olamıyorum.

benim elimde olmayan, benim secmedigim ama bende olan durum. bende sonuclari farkli tezahur etse de gonul adamiyimdir. hem duygularini, kalbini dinlemedikten sonra o gun ha yasamissin, ha yasamamissin ne fark eder ki?

eğer eksi yemek istemiyorsanız duygusal olmayın aksi halde üzülürsünüz. çok saçma değil mi? evet, haklısınız sözlükte herkes istediğini yazabilme hakkına sahip olduğu gibi eksi de verebilir ama birde sözlük yazarlarının sizin o duygusal düşüncelerinize zıt olan daha çok troll olmaya, yazar gömmeye, ilgi çekmeye, küfüre dayalı, eleştirisel şeyler yazın daha mutlu olursunuz. :)

allahın belası bir detaydır. ama duygusuz olmaktan bin kat daha iyidir bence istisnai durumlar haricinde

çoğunluğu balık burcundan oluşan insan topluluğu

bir balık burcu değildik ama biz de çok duygusaldık

belki de en büyük zaafım şu hayatta. yanımda birisi ağlasın ben de ağlıyorum. ya neden ağlıyosun sen gerizekalı. bırak ağlasın. ağlar ağlar susar. sanane. ama yook dayanamıyosun neden çünkü üzülyor karşındaki. sırf bu yüzden kendime çok kızdığım anlar da vardır. bence bir insan zaafıdır duygusallık.

gamsızım abi

(bkz: yengeç burcu ) (bkz: balık burcu)

bilim kurgu filmlerini izlerken bile ağlıyorum ve de kahroluyorum gerisini siz düşünün.

hayatımı çekilmez kılan şey

duyduğun en ufak olayı bile sanki kendin yaşamışçasına içselleştirebilme kabiliyetine sahip olmak. çoğu durumda yıpratır.

bir erkek için çok boktan bi durum şu an gözlerim doldu ve sebebini bilmiyorum ve son 15 20 gündür bu haldeyim.

bende epeyce var bu durum çabucak sinirleniyorum saman alevi gibi ama sonra bu duruma üzülüyorum ister istemez bazı durumlar ağlamaya bağlanıyor tüm duyguları dolu dolu yaşıyorum ama bir tek nefret hariç

sinirlendiğin de bile ağlamak işte en aciz olanı bu

mantığı değil duyguları seçtim hep

çok duygusalım, fazlasıyla. insanlara çok uzağım, çok umursamazım ancak üzülürüm, ağlarım. kırılırım.

çok iğreç bir duygusevinsende üzülmende ağlıyorsun demem o ki sevindiğin veya üzüldüğün belli değil

duygu kullanmıyorum kalp de kullanmıyorum zamanında kullandık bi götümüze sokmadıkları kaldı şimdi kafam rahat tavaiye ederim

tam olucam gülesim geliyor

ağlayabildiğim zamanlarımı özledim desem. en azından robot değilsiniz insan olduğunuzu hatırlatır size ağlamak. ciddi ciddi son 1 yıldır ağlayamıyorum neden , zamanım yok amk. tam ağlıcam böyle sikerim sınavını felan dicem dur ulan ağlama diyip 3-4 matematik sorusu çözüyorum ve böyle böyle robot oldum galiba.

duygular bizde çok dar görülüyor sinirden bi duygu mesela sevmek de nefret de bir duygu sevmek de ve ben bu duyguları çok yoğun yaşıyorum buda olaylara bakış açımı bazen değiştirebiliyor

zerre duygusu olmayan bir insan hayatıma girecek diye o kadar korkuyorum ki, ağzımla kendim çağırıyorum aslında ama düşünmeden de durulmuyor be kardeşim.

aslinda biz cok duygusal degiliz duygularimizla hareket etmemiz normalde bazi insanlar çok duygusuz olunca biz fazla duygusalmisiz gibi oluyor

özellikle haksızlığa uğradığım durumlarda dokunsalar ağlayacak kıvamına geliyorum.

Bazen ağlanacak şeye gülen benim, şuna gözlerimin dolmasının sebebi.

ulan dışarıdan dünya yansa umurumda olmaz gibi dursam da gördüğüm duygusal videolarda bile gözlerim anında dolabiliyor

sevmiyorum, istemiyorum.

duygu sal.. deniz gibi duyguların üstünde, iklim şartlarının iyi/kötü tüm hallerinden çabuk etkilenen, ama her şeye rağmen var olan istikametinde seyir etmeye devam eden sal misali bir insan olmak.. (bkz: kaynak götüm)

kötü bir şey değildir. iyi bir şey de değildir. güçsüzlük hiç değildir. ama güzel bir şeydir. 2-3 gün önce çalıştığım yere bir arap ailesi geldi. 2-3 yaşlarında bir kızları var. sarışın, mavi gözlü, hafif toplu ve down sendromluydu. ama böyle bir tatlılık yok. kollarımı açar açmaz sarıldı bana sanki doğduğundan beri oynaşıyormuşuz gibi. yanağımı uzatır uzatmaz öpmeye başlayınca annesinin gözleri doldu ve ben bu manzarayı görünce başladım hüngür hüngür ağlamaya. öküz gibi adamım insan içinde bir bebek gibi ağladım. o günki mutluluğumun haddi hesabı yoktu ama. keşke her gün duygusal olup keşke her gün ağlasam.

şey mesala en büyük korkunuz yalnızlık oluyor, çünkü yalnız olduğunuz zaman duygularınız konuşmaya başlıyor, onlar başladığında ise bir sebep olmasa bile ağlayasanız geliyor. ne zaman kendimi tamamen yalnız hissetsem bu dediklerim eksiksiz bir şekilde gerçekleşiyor

duygusal olduğumuz yetmiyormuş gibi bir de başak burcuyum inanın çok zor

elimde değil çok duygusalim durduk yere bile agladigim oluyor. keşke gamsız olsam

ölümüne duygusalım ama çoğu zaman dışarıya gerçek hislerimi yansıtamıyorum. arkadaşlar arasında hep uçarı, bebeksi ve komik diye anılıyorum ama yemin ederim beni tanımlamayan kelimeler bunlar. kendimi yanlış yansıttığım için insanların kafasında abuk subuk tanımlar oluşuyor.

bunun arkasına sığınarak, her şeyi buna bağlayarak saçma sapan işler yapıyorsa salağın önde bayrak taşıyanıdır.

bu sadece üzüntü üzerine kurulu bir şey değildir.Her duyguyu en yüksek dozda hissedersiniz.Sinirlendiğinizde kendini kaybedersiniz mutlu olduğunuz zaman göklere çıkarsınız.Üzüntülü olduğunuzda sizden ağlak olanı yoktur. Bunu değiştirmek zordur ama ancak törpülenebilir.Böyle insanlar yüzeysel ilişkilerden uzak durmalıdır.Çünkü çabuk etkilendiğimiz için ufak bir olumsuzlukta kendimizi duvarı yumruklarken bulabiliriz.

Her şeye üzülür, etrafa da üzülmemiş gibi yaparsınız

Olaylara aşırı duygu yükleme

Fazlası yoran hal. Anasınıfı mezuniyetine gittiğim amca çocuğunun duygusal müzikle sahneye çıkışını görüp ağlarım. Annesi bile ağlamazken hatta. Arkada sertab erener lal çalarsanız nasıl ağlamayalım? Bir tanıdığım evlenir onlar ‘evet’ deyip birbirlerini öperken ben alkışlayarak ağlarım. Düğün biter gelin damat giderken uğurlarken ağlarım. Birinin işten ayrılırken onun için yapılmış videosunu görüp ağlarım. Uzak akraba cenazesinden dönüşte ağlarım. Bir de benim çocuğum mezun olsaydı, benim düğünüm olsaydı, benim işten ayrılışım olsaydı naparım bilmiyorum. Çocuğumun yanında hönkürerek ağlamak istemiyorum ama sanırım ilk tırnağını kestiğimde bile ağlayacağım.

benimkisi biraz garip. birinci dereceden yakınımda olan hiçbir şeye etkilenmiyorum, önümde birisi ağlasa benim içimde herhangi bir şey olmuyor. konu alışkanlıklarıma, bağlılıklarıma veyahut hassas olduğum şeylere geldiğindeyse kendimi tutamıyorum. kısaca kendimle alakalı hiçbir şeye duygusal yaklaşamıyorum sanırım. kendime dışarıdan baktığımda bir buzdolabı görüyorum, hatta bir duvar görüyorum, insanların da beni böyle gördüklerine adım kadar eminim. tek sorun şu ki beni böyle tanıyan insanlara karşı duygusal tarafımı göstermekten özenle kaçınıyorum ve bu durum beni daha da yıpratıyor. en basitinden (bkz: normal people) izleyip ve okuyup bitirdiğim zaman haftalarca kendime gelemedim ve bu süreçte diziyi en az 2-3 defa izlemişimdir. çok çabuk etkilenmek değil de sanki hayatın bir parçasıymış gibi görüp öyle olmaktan kaçınmak istiyormuşum gibime geliyor. daha bugün 7 sene izlediğim (bkz: shameless) bitti ve haftalarca yeni bölümünü, aylarca yeni sezonunun gelmesini bekledim, hepsi birer arkadaşımmış gibi hissediyorum, dizinin başında henüz bebek olan Liam büyüdü 11 yaşına geldi, Lip baba oldu, Debbie anne oldu hepsine tanıklık ettikten sonra bir anda bunun devam edemeyeceğinin farkına varmak üzüyor beni. kısacası, yıllarca izlediğim dizi final yaptığında hüngür hüngür ağlıyorum, mutlu bitip bitmemesinin hiçbir önemi yok ya da okurken çok sevdiğim bir kitap sadece bittiği için bile ağlayabiliyorum. sonunda ne oldu, yolları ayrıldı mı, ayrıldıysa tekrar kesişti mi diye düşünüp dünyayı kendime dar ediyorum.

Hele hafızan da kuvvetliyse Allah yardımcın olsun. Zor iş.

duygular tarafından gereğinden fazla yönlendirilmek aslında onları çok da iplememek demektir. hadi aksini ispatlayın..

güçsüz olmakla nitelendirilen durum. arkadaşlar ota boka ağlıyor olmam benim dişli, tuttuğunu koparan ve kindar biri olduğumu değiştirmez.

Sinir ve gerginlik duygumdan başka duygum yok.